Het is al een tijdje stil op mijn blog, maar dat komt doordat een behoorlijk aantal lessen is uitgevallen door het weer… 🙁 Een van de verplichte onderdelen van de opleiding voor het PPL-brevet is het vliegen van een grote solo overland driehoek van minimaal 150 nm (278 km). Ook deze grote solo overland driehoek was al een aantal keer uitgesteld door slecht weer, totdat het 16 oktober echt lekker weer leek te gaan worden!
Ik had al een maand eerder het plan opgevat om samen met Michel de driehoek te vliegen. We hadden bepaald dat we vanaf Rotterdam eerst naar Teuge (EHTE) zouden vliegen, van daaruit zouden we naar Midden-Zeeland (EHMZ) vliegen, en vervolgens weer terug naar Rotterdam (EHRD). Al met al ruim meer dan de minimale 150 nm. We zouden via verschillende routes naar de velden vliegen, om elkaar niet in de weg te zitten. Per slot van rekening is het een test voor jezelf, en niet een test in samen vliegen. We hadden dus aparte navigatieplannen gemaakt, maar als we dan op de velden zijn aangekomen, is het wel gezelliger om samen koffie drinken in plaats van in je eentje.
16 Oktober was het weer goed genoeg om de driehoek te gaan vliegen! Ik zou eerst nog een vliegles nemen met Marco, maar dat ging niet door omdat er een klein defect aan de kist was. Gelukkig was dat ter plekke te verhelpen. Michel kwam rond 11.00 uur naar de club en Marco nam de vluchtvoorbereiding van Michel en mijzelf apart met ons door.
Alles was in orde, dus we konden vertrekken. Marco tekende onze soloverklaringen en ik belde de tankservice (KLM Jet Center) om de tankwagen te laten komen naar het platform waar wij altijd moeten tanken met de diesels. De Robin diesels waar we in zouden vliegen (Michel in de PH-SVU en ik in de PH-SVT) tanken kerosine (JET A-1) en dat komt niet uit een gewone pomp, maar uit zo’n grote Shell tankwagen. Je taxiet dan naar het deel van het platform waar getankt mag worden, en dan komt er zo’n grote Shell tankwagen aan rijden… 🙂 Ze zijn gewend om tienduizenden liters te tanken, dus als ze dan opeens maar 80 liter moeten tanken, dan is dat wel even opletten… Ze vragen dan ook altijd hoeveel er ongeveer in zal gaan. Dit keer ging het zonder knoeien… 😉
Na het tanken startten we allebei van Rotterdam en vlogen we onze eigen routes naar Teuge. Het weer was echt subliem, met wel 50km zicht. Er hing wel een inversie rond de 2000ft die ervoor zorgde dat boven steden een mooie donkere smog-laag zichtbaar was. Door de stabiele lucht was het wel erg lekker vliegen, met minimale of geen turbulentie.
De vlucht ging erg voorspoedig en al na 30 a 40 minuten kwam ik in de buurt van Teuge. Dan moet je onderlangs Apeldoorn, en dat is door de control zone (CTR) van Deelen. Nu is Deelen in het weekend dicht, maar je moet toch toestemming vragen om de CTR te mogen doorkruisen. Dat doe je bij Dutch Mil Info, het vluchtinformatiecentrum voor heel oostelijk Nederland. Die toestemming kreeg ik, waarna ik onderlangs Apeldoorn ben gevlogen naar punt ‘Sierra’. Vanaf dat punt vlieg je naar het Noorden en het circuit in. Gelukkig was het niet erg druk en na een eenvoudig circuitje kon ik de kist netjes aan de grond zetten. Michel zat net voor me vlak voor Teuge, dus die zat al zijn logboek bij te werken.
Op Teuge zelf was het weer een drukte van belang. Het restaurant zat tjokvol en er werd ook parachute gesprongen.
Na het betalen van de landing hebben we meteen een vliegplan voor de vlucht van Teuge naar Midden-Zeeland ingediend. Ook hebben we even een stempel in ons logboek laten zetten als souvenir en bewijs dat we in Teuge geweest zijn… 😉
Na een frisje in het restaurant zijn we meteen maar weer teruggelopen naar de kisten om naar Midden-Zeeland te vliegen. Na de checks gestart en opgestegen en met een wijde boog om Apeldoorn heen gevlogen om zo het navigatieplan weer op te pikken voor de vlucht naar Midden-Zeeland. Deze vlucht was met stip de meest inspannende tot nu toe. De combinatie van een erg lange vlucht (meer dan 1 uur 10 minuten) en tegen de zon in kijken in een heiige atmosfeer was erg pittig. Door het slechte zicht moest ik goed de grond in de gaten houden voor de nodige oriëntatiepunten. Gelukkig lukte dat wel goed, al kwam ik wel moe op Midden-Zeeland aan.
Ook daar hebben we de vlucht afgerekend en meteen een vluchtplan naar Rotterdam ingediend. Ook weer een stempel en weer wat eten en drinken in het restaurant. En een SMS’je naar Marco dat we ook hier weer goed waren aangekomen. Het liep al tegen het einde van de middag, dus zijn we meteen toen de vliegplannen ingingen, weer teruggelopen naar de kisten om weer te vertrekken.
Gelukkig is de vlucht naar Rotterdam vanaf Midden-Zeeland een bekende, dus dat was weinig inspannend. Wel nog een verrassing van de verkeersleiding toen ik mij aanmeldde bij de toren van Roterdam. In plaats van de ‘standaard’ Hotel arrival bood hij mij een arrival over de rivier van Maassluis naar het centrum aan. Ik was zo verrast dat ik even een herhaling nodig had ‘Say again…’. Toen maar gauw bevestigd dat ik deze arrival wilde, want het leek me erg leuk. Dus toen ben ik bij de stormvloedkering over de rivier richting centrum gaan vliegen.
Bij de Euromast moest ik Noordwaarts gaan vliegen richting het Sint Franciscus Ziekenhuis (punt ‘Papa’). Vandaar mocht ik het veld oversteken en kon ik dalen van 1500 ft naar 1000 ft en het circuit in vliegen op ‘downwind’. Toen ik op final zat kreeg ik pas vrij laat de landingsklaring, waardoor ik het laatste stukje net iets minder geconcentreerd was op het vliegen, met een iets te harde landing naar mijn zin tot gevolg. Volgende keer wat strakker proberen te krijgen!
Samen met Michel nog even nagepraat en Marco gemeld dat we de tocht hadden overleefd… 😉
Al met al een erg mooie, maar inspannende ervaring zo’n lange vlucht.
Hieronder heb ik nog de GPS-plot opgenomen en de rest van de foto’s!
2011_10_16_driehoek
