Vandaag stond er eindelijk weer eens een les gepland! We zouden weer een poging gaan wagen om touch-and-go’s te maken. Vorige keer kon dat niet op Midden-Zeeland, omdat het veld nog te drassig was. Marco belde eerst Midden-Zeeland op, maar daarbij belde hij de havenmeester uit zijn bed… 8) …we moesten na 9 uur nog maar eens terugbellen. We verwachtten eigenlijk dat het veld nog steeds te nat zou zijn, dus uiteindelijk hebben we een vliegplan ingediend voor vliegveld Seppe (EHSE), wat ligt tussen tussen Roosendaal en Etten-Leur.
Rond negen uur zagen we de vliegers voor de Victor Romeo Formatie (formatievliegen) vertrekken voor hun oefeningen:
Kwart over negen hebben we de PH-SVM uit de hangaar gehaald, wat nog best tricky was, want er lag nog wat ijzel op het platform. Na de walk-around mocht ik de start-up approval aanvragen. Nog best lastig, omdat alle boodschappen aan de toren een vast formaat hebben. Als je de boodschap dan hebt uitgesproken, moet je snel goed luisteren, want de toren antwoord meteen in een rap tempo terug… Verder heb ik deze vlucht diverse andere boodschappen ook zelf via de radio gedaan. Gaandeweg ging het toch steeds beter, al blijven alle mogelijke variaties in berichten wel lastig. Gelukkig ben ik ingeroosterd om in februari de praktijkcursus RT (Radio Telefonie) te gaan volgen.
We moesten eerst tanken, en dat heb ik ook zoveel mogelijk zelf gedaan. Vervolgens zijn we opgestegen, wat ook prima ging. We namen de Romeo departure, dus langs de A20 en de A16 richting Dordrecht, en dan pal zuidwaarts naar Seppe. Bij Seppe hebben we ons aangemeld in het circuit voor een aantal touch-and-go’s. Het circuit bij Seppe is vrij klein, waardoor je snel al je checks moet doen op downwind (langs het veld), base (dwars op het veld) en final (aanloop naar de landing). Toch ging dat allemaal best goed. De eerste landing was meteen echt goed. Zonder enige correctie netjes neergezet! De volgende twee landingen gingen wat minder, omdat ik wat te vroeg ging ‘afronden’. Je daalt naar de baan toe met de neus naar beneden, en vlak boven de baan moet je het toestel in een horizontale vlucht brengen (dus de stick iets naar achteren). Vervolgens moet je het toestel ‘afhouden’ ofwel ‘flaren’. Als je te vroeg afrond, dan vlieg je te hoog over de baan en moet je eigenlijk de neus weer wat drukken, maar dat is natuurlijk niet zo handig vlak boven de baan. Toch ging de correctie bij beide landingen prima, al kwam ik een keer met drie wielen tegelijk op de baan… Het is best lastig dat landen… 😉 De vierde keer hebben we een ‘full stop’ gemaakt en hebben we – na in de toren betaald te hebben voor 7 landingen (6 touch-and-go’s en een full-stop) – in het restaurant koffie gedronken en een tosti gegeten. En natuurlijk hebben we de touch-and-go’s geëvalueerd. Later afronden en ook op de flaps letten! Die vergat ik een paar keer bijna op de juiste stand te zetten.
Het was echt schitterend vliegweer, dus ik had wel weer zin in de resterende drie touch-and-go’s. Die gingen al een stuk beter! Het was prima weer met niet teveel wind, dus daar had ik gelukkig nog niet teveel mee te maken en kon ik mij concentreren op de landingstechniek. Na de drie touch-and-go’s heb ik ons afgemeld bij het veld en hebben we het circuit verlaten om noordwaarts weer richting Dordrecht te vliegen.
Op de terugweg heb ik ons weer aangemeld bij de toren van Zestienhoven. Toen ontstond een verwarrende situatie, omdat een collega-clubgenoot in de PH-SVQ die over Rotterdam naar Zestienhoven vloog, vergat dat hij in de ‘Quebec’ was gestapt en niet in de ‘Mike’. Hij meldde zichzelf een aantal keren bij de toren als de ‘Papa Victor Mike’ (het verkorte callsign van de PH-SVM)… 8) …wat bij de toren tot enige verwarring leidde. Toch kwamen ze er al direct snel uit en was het helder.
Toen we het veld naderden, gaf de toren aan dat we over de threshold mochten kruisen opweg naar downwind. Vervolgens bleek dat er een aantal toestellen (waaronder dus de PH-SVQ) vlak ‘achter’ ons zaten om te landen, en de toren vroeg ons om een korte bocht naar final te draaien op 700ft en om zo snel te landen. Marco nam daarom de controls even over en na een steile bocht met full flaps hadden we zoveel hoogte verloren zodat we direct vlak voor de threshold uitkwamen en snel konden landen. Mooie actie!
Bij de club nagekomen hebben we nog even de vlucht nabesproken. Het ging heel goed; ook de landingen waren voor een eerste sessie touch-and-go’s goed. Volgende keer letten op A) niet te snel afronden en B) juiste stand klappen in de verschillende delen van het circuit.
Hieronder is weer de GPS-plot van de vlucht opgenomen. De hoogte-informatie van de touch-and-go’s is niet helemaal accuraat, waardoor we een aantal keer ‘boven’ de grond lijken uit te komen, maar dat was vanzelfsprekend niet het geval.
